یکی از اونا کلمه genre است که هنری ها به معنی " گونه " و " نوع " به کار می برن.

مثال :

..... در گفتگو با "مهر" : استفاده از ژانر پلیسی راه نجات سینمای ایران است .

.....:  دریدا در مقاله ای که در باره ی ژانر نوشته ، مقوله ی ترکیب ژانر ها رو مطرح کردهاسمِ مقاله‌یِ دریدا هست قانونِ ژانر. به نظر دریدا اصلاْ ژانر وجود نداره . یعنی قانون ژانرتلویحاْ یک دسته‌بندی‌یِ نهادی‌شده و یک اصلِ تحمیلی. ....

( تا پایان این پاراگراف هزار بار دیگر از " ژانر" استفاده شده ! )

http://www.farhadgooran.com/katibe/01.htm

مطلب اینجاست که این کلمه هم در انگلیسی و هم در فرانسه " ژانره" خوانده می شود و اولین کسانی که این کلمه را در فارسی به کار برده اند احتمالا فقط صورت نوشتاری آن را دیده بودند و آن را نشنیده اند و برای تلفظش به حدس و گمان بسنده کرده اند و نتیجه آنکه تلفظشان من در آوردی است.

ممکن است گفته شود ما خیلی از کلمات را مثل زبان اصلی تلفظ نمی کنیم . من این را می پذیرم و اعتراضی هم ندارم. کلماتی مثل "رادیو" ، "تلویزیون" ، "کامپیوتر"،

"ماشین" و ... را ما با نزدیکترین صداهای مانوس در فارسی تلفظ می کنیم و توقعی هم نیست که مثلا "ن" در تلویزیون را مثل یک فرانسوی به صورت "تو دماغی" تلفظ کنیم ولی در "ژانره" ما یک بخش را کاملا حذف کرده ایم ! این هم کلمه ای است که عوام آن را به کار نمی برند و مخصوص خواص است پس کوتاه نمی آیم!

ایکاش اگر اصرار داریم کلمات خارجی به کار ببریم به صورت "تابلو" خطا نکنیم.